Tanışmalarının üzerinden bir ay geçmeden adam evlenme
teklifi etmiş kadın hiç düşünmeden kabul etmiş. Hemen evlenmişler. Kadının ne
ailesi ne arkadaşları gelmiş düğüne. Kadın buruk ama çok mutluymuş. Cicim
ayları çok kısa sürmüş. Önce kadını beğenmemeye, eleştirmeye başlamış. Saçının
rengi hiç güzel değil, çok kilo aldın, gözaltların kırışmış, o etek ne öyle,
çok zevksizsin, yaptığın yemekler hiç lezzetli değil, çok beceriksizsin. Bitmek
bilmeyen kınamalarla günler geçiyormuş.
İlk büyük kavgamızı yemek yüzünden yaptık
inanabiliyor musun? Çorba çok tuzlu
olmuş diye tencereyi kafamdan aşağı boşalttı. Ben naptım peki sustum, dikkat
edeceğime dair özür diledim, beni terk etmemesi için yalvardım. Bu olay yaklaşmakta olan felaketin habercisiydi.
Ben sustukça, alttan aldıkça şiddetin dozu arttı. Sürekli kendimi suçluyordum,
daha güzel olsam, daha lezzetli yemekler yapabilsem, daha genç, daha zayıf,
daha alımlı olsam her şey daha güzel olacaktı ama ben ne onun istediği gibi
değildim ve hiçbir zaman olamayacaktım. Bunu kabul etmem uzun zaman aldı. Önceleri
değişmeye çalıştım. Zayıflamak için deli gibi rejim yapıyordum, ölümüne. En sevdiğim
tatlı olan sufleden bile vazgeçtim inanabiliyor musunuz? Sadece sebze yiyordum,
hatta yemiyordum sebzelerin suyunu sıkıp içiyordum.
Bunu söylerken yüzünü buruşturdu. Kadının yüzünün
aldığı hal Marika’ yı çok güldürmüştü. Kadın da gülmeye başladı. Biraz brokoli,
kereviz sapı, havuç az biraz da zencefil hepsini karıştır, burnunu tıka iç
bakalım içebiliyorsan. Ama aşk için yapıyordum. Zannediyordum ki bu çabalarımı
görecek ve bana daha çok âşık olacak, nerde o ise sadece dalga geçiyordu. Zamanla açlıktan ve yediğim dayaklardan,
işittiğim hakaretlerden iyice sinirlerim bozulmaya başladı. Gün içinde sebepsiz yere ağlama krizlerine
girmeye başlamıştım. Sinirlerimi yatıştırması
için sürekli kocamın verdiği ilaçları içiyordum, sabah kalkınca iki tane akşam
yatmadan önce iki tane. İlaçlarımı hiç aksatmıyordu, akşam ilaçlarımı veriyor
alnıma öpücük kondurup beni yatağıma yatırıyordu. Sabaha kadar deliksiz
uyuyordum ama kafam sürekli kazan gibiydi, sanki biri kafamın içinde sürekli
davul çalıyor gibiydi. Kulağımın içindeki davul sesi bitmek bilmiyordu, beni
iyice delirtiyordu. Her şeyden, herkesten korkar olmuştum, artık çok sevdiğim işime
bile gidemiyordum. İşin idaresini kocam almıştı, arada bir imzalamam gereken kâğıtlar
getiriyor ben de ne olduğuna bile bakmadan imzalıyordum. Uçurum dibinde duruyor elimi uzatmış sevdiğim
adamın beni kurtarmasını bekliyordum o ise elimi tutmak yerine beni uçurumdan
aşağı yuvarlamak için fırsat kolluyordu. Hayatımın tüm idaresi başkasının ellerindeydi,
celladımın ellerinde.
Ohh… Sanki ciğerlerine bundan başka hiç nefes gitmeyecekmişçesine
derin bir nefes aldı. Gözyaşlarını sildi. Kahvesinden son yudumunu alarak devam
etti. Sonun başlangıcındaydım artık hiç kimse bana yardım edemezdi. Kocamın en son bana yaptığı o güne kadar
yaptıklarının yanında önemsizmiş meğer. Salı
günüydü hiç unutmuyorum uzun bir süreden sonra şirkete gittim. Üç gündür
ilaçlarımı içmiyordum. Bu Şule’nin fikriydi. Şule en son beni iki ay önce Nermin’in
düğününde görmüş ve gözlerine inanamamıştı. Sana bir çeki düzen vermemiz
gerekiyor demişti. Bana ulaşmaya çalışmış, defalarca eve gelmiş, telefon etmiş hiçbir
sonuç alamamış. En sonunda olanları eve düzenli olarak temizliğe gelen kadından
öğrenmiş. Tabi bu hizmeti karşılığında kadına bir miktar para ödemek zorunda
kalmış. İlaçları içme diye haber gönderdi kadından ben de içmedim. En sonunda 3
gün sonra kafam biraz toparlanır gibi oldu ve işe gitmeye karar verdim.
Midem açlıktan
kıvrılıyordu, şöyle güzel çift kaşarlı tost söylesem mi diye düşündüm yanında
da mis gibi taze demlenmiş çay. Bu ikiliyi düşünmek bile ağzımı sulandırmıştı,
ama boy aynasına bakınca vazgeçtim, daha vermem gereken kilolar vardı. Şimdi
düşünüyorum da o gün aynaya biraz daha dikkatli baksaydım mutsuzluktan ölmek
üzere olan bir bir kadın görürdüm ama o sıralar tek ilgilendiğim fazla
kilolarımdı. Güvenliğe geldim, güvenlik beni içeri almadı.
İsmail, neler oluyor burada. Benim şirketim ne demek
içeri giremem.
Beyefendinin kesin talimatı var hanımefendi sizi
içeriye alamayız.
Ne demek oluyor bu talimat falan o da kim oluyormuş.
Kesin talimat efendim sizi alamam.
Burayı ben kurdum. Seni ben işe almadım mı İsmail. Burada
kimse yokken sadece ikimiz vardık. Kendi ellerimle inşa ettim ben burayı.
Tamam, efendim sakin olun lütfen.
Bana sakin ol deme sakın sakin ol deme. Artık avazım
çıktığı kadar bağırıyordum. Çabuk onu çağır buraya.
Burada değil efendim kendisi.
Bundan sonra olanları hatırlamıyorum. Şule’nin
anlattığı kadarını biliyorum. Gözümü açtığımda hastanedeydim. Deli gibi
bağırmışım, İsmail’ in yakasına yapışmışım. Beni bir türlü zapt edemiyormuş,
elime bir taş parçası alıp camları kırmışım, kocamın arabasını parçalamışım. En
son ambulans çağırmışlar, sakinleştirici yaparak zorla sakinleştirmişler beni. Bütün bu olanları tüm şirket izlemiş bu arada
kocam da içerdeymiş, korkudan yanıma gelememiş.
İki gün hastanede kaldım bu arada şirketin avukatları
tarafından tebligat geldi. Bana ilaçları verip uyutarak işime, evime, tüm malvarlığıma
el koymuş. Dımdızlak, beş parasız ortada kaldım anlayacağınız. Onunla beraber
olabilmek için o kadar çok kişiyi karşıma almıştım ki geri dönmeye, hata yaptım
sizi dinlemeliydim demeye utanıyorum. İşte benim hikâyem böyle çok büyük bir
aşk sonrası büyük bir yıkım. Şimdi biraz kafamı toplayıp, kendimi yeniden inşa
etmeye çalışacağım. Eski yıkıntılarımdan yeni bir ben yaratabilir miyim diye
bakacağım.
Marika dikkatle dinlemişti kadının hikâyesini. Aşk böyle
bir şey demişti ne kadar büyük olursa yıkımı da o kadar büyük oluyor. Merak etmeyin
biz kadınlar ölsek de başka bir bedende tekrar dirilebiliriz yeter ki kendinize
inanın, o güç sizin içinizde mevcut.
Bir saat öncesine kadar birbirine yabancı iki kadın şimdi
aşkta buluşmuş, kendi büyük yıkımlarını düşünüyorlardı sessizce.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder