Sınırlar

-         Senin kapın benim duvarımdır, senin duvarın benim kapım diye mırıldandı Selin elimdeki kitabı yere bırakırken.

-          Ne dedin aşkım diye söylendi Sedat. Bunu söylerken televizyondan kafasını bile kaldırmamıştı.

-           Senin kapın benim duvarımdır, senin duvarın benim kapım diye yüksek sesle tekrarladı Selin. Okuduğu kitaptaki bu cümle onu çok sarsmıştı, sarsmaktan ziyade silkelemişti. Kitabı kaldırdı, biraz düşünmeye ihtiyacı vardı. Gözlerini kapadı, derin bir iç geçirdi.

-          Bu kadar derinlere dalma güzellik yoksa boğulursun. Söyledikleri Sedat’ı kahkahalara boğmuştu.

-          Boş ver sen televizyon izlemeye devam et, ben biraz hava almak istiyorum diyerek uzaklaştı.  Selin giderken Sedat hala gülmeye devam ediyordu.

Kapıyı açmasıyla birlikte yüzüne temiz hava çarptı. Bir an sersemlese de derin bir nefes aldı. Bahçede çok sevdiği salıncağa doğru yürüdü, salıncağın paslanmış iplerine dokundu, sanki ilk defa görüyormuşçasına uzun uzun okşadı. Dökülen yaprakları temizleyerek oturdu, bir ileri bir geri sallanmaya başladı. Paslanmış demirler gacırdamaya başladı. Yıldızsız, sakin bir geceydi, sessizliği bozan sadece salıncağın sesiydi.

Senin duvarın benim kapımdır Sedat diye mırıldandı. Okuduğundan beri bu cümle aklından çıkmıyordu bir türlü. Bir cümlenin onu bu kadar etkilemesi şaşırtmıştı. Selin’i darmadağın etmişti, güvendiği, dayanak bulduğu duvarlar yıkılmış çırılçıplak kalmış gibi hissediyordu. Bu eve kaç yıl oldu geleli, zaman ne çabuk geçti zaman diye düşündü. Ne umutlarla gelmişti bu eve, herkesten, her şeyden kaçıp saklandığı bir sığınak olmuştu burası. Yuva mıydı peki? Burası asla bir yuva olmamıştı Selin’e. Şimdi ise burayı dört duvarı çevrili bir hapishane olarak görüyordu. Duvarları kim örmüştü sürekli bunu düşünüyordu.  Selin mi yoksa Sedat mı örmüştü? Sınırları Sedat koymuş Selin’de sorgusuz sualsiz kabul etmişti. İşin aslı önce sınırlandığını fark etmemişti bile.

Sedat’la tanıştığında hayatının çok kötü bir dönemiydi. O kadar ürkek ve çaresiz hissediyordu ki kendini kim çıksa karşısına onunla gidebilirdi. Karşısına Sedat çıkmıştı. Onu koruyor, kolluyordu ona yeterdi bu şimdilik. Aşk olmasa da olurdu. Açıkçası aşkın eksikliğini hissetmiyordu bile. Bir ay içinde yanına taşınmış, birlikte yaşamaya başlamışlardı. İlk zamanları heyecanı çabuk sönmüştü. Sedat ilk kıyafetlerinden başlamıştı. Bu kıyafetlerle bu eve giremezsin demişti. Tüm kıyafetleri tek tek elden geçirmiş, alay etmişti. O gün gözlerinin önüne geldi. Kıyafetleriyle dalga geçip ne çok eğlenmişti. Üzülse de hiç belli etmemişti. Hepsini atmışlar yenilerini almışlardı. Kıyafetlerinden sonra sıra arkadaşlarına, işine gelmişti sırasıyla.

Arkadaşlarını beğenmiyordu. Ona göre hepsi kendini beğenmiş ve züppeydiler. Bir süre sonra Sedat’ın tavırları yüzünden arkadaşlarıyla arası bozulmuş ve onlarla görüşmez olmuştu. Bu ev, Sedat onu girdap gibi içine çekiyordu günden güne. İşi de bırakmasıyla birlikte artık tüm ipler Sedat’ın elindeydi. O ise bir kukla gibi oynatıcısı iplerini ne yöne oynatırsa o yöne gidiyordu. Çalışma artık, ben çok kazanıyorum ikimize de yeter demişti. Zaten mutsuzum işte deyip ayrılmıştı o da. Günler geçtikçe onu hayata bağlayan tüm iplerin tek tek koptuğunu fark etmişti. Yavaş yavaş ölüyordu. Ölmek böyle bir şey mi acaba tüm hislerini kaybedersek ölür müyüz diye sormuştu Sedat’a. Manyak manyak konuşma demişti. Sorduğuna soracağına pişman olmuştu. Eski anılar bu gece tüm gücüyle zihnine doluşuyordu.

Sonsuz bir girdaba yaklaşıyorum. Dönüyor, dönüyor. Beni içine almaya çalışıyor, ben ise kaçmaya çalışıyorum. Ne kadar çabalarsam çabalayayım boş büyük bir hızla ona çekiliyorum.  Çaba göstermenin faydası yok en iyisi akışa bırakayım. Bıraktım kendimi son hızla girdaba yaklaşıyorum. Girdabın içindeyim, dönüyorum, dönüyorum, içe doğru çekiliyorum. Her dönüşte daha derine iniyorum. En dibe inmeme az kaldı. Karanlık, kopkoyu bir karanlığın içindeyim. Sessiz, derin bir karanlık beni sarıp sarmalıyor. Sona yaklaşmaktayım hissediyorum. Birazcık daha dayanırsam hepsi bitecek, çektiğim acılar son bulacak. Daha fazla direnmenin anlamı yok. Olacak olan her koşulda olur engelleyemeyiz.

 Selin selin hadi nefes al bebeğim, buradayım bak. Selin aç gözünü bebeğim, aç gözünü bırakma beni. Kendine geldiğinde nerede olduğunu anlayamadı ilk önce. Offf bu ışığı kim yaktı, çok aydınlık diye söylendi. Oh çok şükür dedi Sedat. 

-          Neredeyiz, noldu bana.

-          Sus şimdi, biraz uyu.

-          En son bahçedeydim. Nasıl oldu buraya geldim.

-          Kendini kaybettin bir anda, çok panik oldum, ne yapacağımı bilemedim. Delirmiş gibi bağırıyordun bana. Beni terk etmekten, canına kıymaktan bahsettin. Çok korktum bebeğim.

Selin olanları yavaş yavaş hatırlamaya başlamıştı. Salıncaktan inip Sedat’ın yanına gitmişti. Hala televizyon izliyordu geldiğini fark etmemişti bile, hiçbir şeyi fark etmezdi ki zaten. Ses çıkmıyorsa onun için sorun yoktu. Ben bir karar verdim demişti televizyonun önüne geçip. Çekil televizyonun önünden diye kükremişti. Şu maç bitsin, çekil gol olacak şimdi.  Bunun üzerine çileden çıkmış televizyonu var gücüyle duvara fırlatmıştı. Bıktım diye bağırıyordu, bıktım artık bu hayattan. Dört duvar arasında yaşamaktan, bırakıp gidememekten, yavaş yavaş ölüyorum ben farkında bile değilsin, ölüyorum ben. Beni buraya hapsettin, kişiliğimi, benliğimi aldım yok oldum ben sayende, silindim. Ağlamaya başlamıştı, durduramıyordu artık gözyaşlarını. Bir yandan bağırıyor, bir yandan hıçkırarak ağlıyordu. Senin evin bana mezar oldu diye bağırıyordu. Sonrasını hatırlamıyordu. Sedat onu apar topar hastane getirmişti işte. Soluk ışık altındaki bu odada baş başaydılar belki de son kez.

-          Ben ayrılmak istiyorum dedi Selin.

-          Sus şimdi güzelim iyileş sonra konuşuruz.

-          Hayır, sonra değil şimdi konuşacağız. Bitti, tamamen bitti. Artık dayanamıyorum. Hemen çık git hayatımdan.

-          Bak gidersem kendini toparlayamazsın. Seni ben adam ettim, bensiz bir hiçsin. Emin misin, eski günlerine dönmeyi istiyor musun gerçekten.

-          Git Sedat istemiyorum seni.

-          Gidiyorum bak.

-          Git.

Sedat’ın arkasından bakmadı bile Selin. Sedat’ın ördüğü duvarları nihayet yıkmış ve kapıdan çıkıp gitmeyi başarmıştı sonunda. Daha önünde çok yol vardı, kendini bulması, unuttuğu sesini dinlemesi gerekiyordu önce. Çok yorgundu Selin. Derin bir uykuya bırakırken kendini yüzüne derin bir gülümse yayıldı.